حسین حق پناه پژوهشگر و جامعه شناس در گفتگو با امتداددرباره تولید آثار سینمایی و موسیقایی برای نوجوانان عنوان کرد: تصور اغلب ما این است که وقتی فیلم یا موسیقی برای نوجوان می‌سازیم حتماً باید یک نوجوان در آن اثر حضور داشته باشد یا برچسب گروه سنی نوجوان روی اثر قرار بگیرد. درحالی که تجربه جهانی و آمار این مساله را نشان می‌دهد که نوجوانان جذب تولیداتی می‌شوند که به ظاهر برای گروه سنی بالاتر تولید شده اند. شما وقتی به طور خاص به رویدادهای آمریکایی نگاه می‌کنید که برای نوجوانان اجرا می‌شوند، معمولاً آثاری در آنها برجسته و برگزیده می‌شوند که ظاهراً برای گروه سنی نوجوان ساخته نشده‌اند مانند «بتمن» یا خواننده‌هایی مانند بیلی آیلیش، تیلور سوئیفت و ….
وی ادامه داد: دلیل این امر این است که در بیشتر نوجوانان تمایلی وجود دارد تا خودشان را بزرگ‌تر از سن واقعی‌شان نشان دهند. درواقع در ایران نوعی کج سلیقگی وجود دارد که ما تصور می‌کنیم باید در بوق و کَرنا اعلام کنیم که یک موسیقی یا فیلم مخصوص نوجوان ساخته ایم درحالی این اتفاق می‌تواند برای نوجوان دافعه ایجاد کند.
این پژوهشگر با اشاره به نگاه بازاری به نوجوانان در تولیدات هنری تصریح کرد: متأسفانه علاوه بر کم توجهی به این گروه سنی، در تولیدات هنری نگاه ابزاری و بازاری به مخاطب نوجوان وجود دارد. این نگاه معتقد است که نوجوانان دوست دارند تولیدات خشونت بار ببینند درنتیجه ساخت سریال‌های خشونت آمیز در شبکه نمایش خانگی افزایش پیدا می‌کند. از طرفی انتشار آهنگ‌هایی که به روابط عاشقانه سطحی و بی احترامی به معشوق و … می‌پردازند، گسترش پیدا می‌کند و مورد توجه رده سنی نوجوان قرار می‌گیرند. به همین دلیل میان مخاطبان گروه‌های موسیقی مانند ماکان و علی یاسینی و… با طیف زیادی از نوجوانان مواجه می‌شویم.

حق‌پناه با اشاره به اینکه کار کردن برای نوجوان سخت است، بیان کرد: نوجوانی سن گذار است و ما با ذائقه ای مواجه هستیم که مدام تغییر می‌کند. پرداختن به پیچیدگی‌های دوران نوجوانی فهم عمیقی از مخاطب و هنرمندی مضاعفی نیاز دارد تا اثر هنری که ما خلق می‌کنیم همدل و هم‌زبان نوجوان باشد.
این پژوهشگر با بیان اینکه نباید نوجوانان را با یک نگاه کلی بررسی کرد، گفت: ما سال ۱۴۰۰ در مؤسسه تبیان یک پروژه ملی انجام دادیم به نام «پرسونای نوجوان» که اکنون به زحمت دوستانم در تبیان نسخه دوم این پژوهش آماده می‌شود. نتیجه کار ما این بود که وقتی شما نوجوان را به دور از تعصبات، پیش‌فرض‌ها و قضاوت‌های شخصی بررسی کنید، ماجرا برایتان با برداشت‌های سطحی که در فضای عمومی و هنری وجود دارد، بسیار متفاوت است. افکار عمومی تصور می‌کند که نوجوان نسل امروز یک یاغیِ شورشگر بی ادب است درحالی که نتایج پژوهش‌های ما نشان داد که با طیف‌های متنوع و متکثری از نوجوانان مواجه هستیم که اتفاقاً در قاب تولیدات رسانه‌ای ما غایب هستند. متأسفانه ما در داخل کشور به نیازهای نسل نوجوان پاسخ درستی نمی‌دهیم.
وی تاکید کرد: در آن پروژه به ما اثبات شد که متأسفانه هیچ پژوهش و پیمایش جامعی در حوزه نوجوان در کشور ما انجام نشده است. درکمال تأسف و حیرت فضای آکادمیک و دانشگاهی ما نسبت به رده سنی نوجوان کم توجه یا گاهی کاملاً بی اعتنا است یعنی نوجوان تا همین سال‌های اخیر اصلاً موضوع پژوهش نبوده‌اند.

حق‌پناه با اشاره به ویژگی‌های مستند «کی‌پاپ» در پرداختن به نوجوانان تصریح کرد: مستند «کی پاپ» دریچه جدیدی روی جهان طیفی از نوجوان باز می‌کند که ما همواره با پیش‌فرض غلط و عینک بدبینانه به آنها نگاه کرده‌ایم. مستند «کی‌پاپ» پیش از قضاوت این نوجوانان را می بیند، حرفشان را می‌شنود و آن‌ها را فهم می‌کند. این مستند نمونه همدلی پیش از قضاوت است و از زاویه دید طرفداران موسیقی کره‌ای به این موضوع نگاه می‌کند.
این پژوهشگر در پایان درباره تأثیر مستند «کی‌پاپ» بر نگاه مخاطبان گفت: مستند «کی‌پاپ» باعث می‌شود که دیدگاه ما نسبت به هنر، موسیقی و فرهنگ طرفداران موسیقی کره‌ای تغییر کند.
مستند «کی پاپ» به کارگردانی علی کوثری در هجدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» حضور داشت. در این مستند دختری جوان به عنوان راوی به دنبال کشف رمز و راز علت گستردگی طرفداران موسیقی کی پاپ میان جامعه ایرانی است و در این مسیر با برخی از طرفداران این نوع موسیقی، معلمان، کارشناسان و خوانندگان گفتگو کرده و به محیط‌های مختلفی می‌رود تا ابعاد مختلف این موسیقی و چرایی گسترش و محبوبیتش را در کشورمان کشف کند و به تصویر بکشد.