طبیعی است که هرگونه فعالیت تولیدی و صنعتی همیشه ممکن است در بستر حوادث باشد، ضمن اینکه فعالیت‌هایی که با مواد هیدروکربونی سروکار دارد بیشتر حادثه‌زا تلقی می‌شود، و این امر در همه کشورهایی که فعالیت اکتشاف، تولید و بهره‌برداری‌های نفت ، گاز و پتروشیمی دارند‌ طبیعی به نظر می‌رسد.

 

اما اینکه این اتفاقات در کشور ما بیشتر تکرار می‌شود، به چند علت می‌تواند باشد:

 

۱- پالایشگاه‌های نفت و بعدا گاز تقریبا سنوات عمرشان بالا رفته و طبیعتا کهنگی و فرسودگی دارند که نیاز به بازسازی و بهسازی دارند و این مستلزم خرید و تهیه تجهیزات و ماشین‌آلات با کیفیت و استانداردهای بین‌المللی است.

 

۲- بسیاری از واحدهای پتروشیمی‌های ما در زمان تحریم‌های سخت ساخته و به بهره‌برداری رسیده‌اند و قطعا تاثیر بسزایی در خرید تجهیزات و ماشین‌آلات و ساخت این واحدها داشته و ضعف‌های خود را بیشتر در زمان بهره برداری بروز می‌دهد.

 

۳- دلیل دیگری که احتمال حوادث را بالا برده، با توجه اطلاعاتی که از کارشناسی‌های پس از حوادث به دست می‌آید ضعف واحدهای HSE، تعمیرات و نگهداری در این صنایع است که بسیار جای بحث دارد.

 

۴- علت دیگر تصمیم‌گیری‌های شخصی است و کمتر تصمیمات گروهی یا team work گرفته می‌شود.

 

۵- در یکی دو دهه گذشته پوشش اتکایی بیمه‌های نفت، گاز و پتروشیمی در ایران با بیمه‌گران بین‌المللی تراز اول بود و سالانه برای بررسی و ارزیابی ریسک و بازرسی آن کارشناسان خود را به ایران اعزام می‌کردند و در حین کارشناسی و بازدید میدانی الزامات و توصیه هایی را به بیمه گذاران تکلیف می‌کردند‌ که حالا این موضوع وجود ندارد.

 

بنایراین نمی‌توان گفت که حوادث عمدی است، بلکه برطرف کردن ضعف تجهیزات، ماشین آلات، دقت و توجه بیشتر مدیریت واحدها می‌تواند بخشی از حوادث را کم کند، ضمن اینکه شرکتهای بیمه از بازدیدهای میدانی و ارزیابی ریسک دوره ای نباید غافل باشند.